ÇÖZÜN ATLARIMI ARTIK YORULDUM

Beni iliklerime kadar işleyen

Kömür tozlarından kim olsa tanır

<< Şuna bak insan binmeye utanır>>

Dedikleri at arabasıyım ben

Ben ve atlarım-biri doru-biri kır

Bana da-atlara da hor bakar ama

Kimse kötü diyemez arabacıma

Eh- kabahat biraz da bizde sayılır

Ortahalli fayton bile olamadık

İçim gider süslü yay1ılar giderken

Kömür taşımak-gübre taşımak derken

At arabasıydık-at arabası kaldık

Bir kez geçmek nasip oldu yanından

Keyif diye onu gördiim-onu bilirim

Hep arka sokaklardan gider gelirim

Bırakmazlar beni Ulus Meydanından

Be adam-aklına gelsin-kırk yılda bir

Senin de atlarını kırlara sürmek

Düğünlere gelin sandığı götürmek

(Şans-talih insanlara mahsus değildir)

Düşünürüm <<ne diye araba oldum>>

Artık ne kömür-ne istasyon-ne çarşı

Yan geliversem şöyle güneşe karşı

Çözün atlarımı-artık yoruldum