HERGÜN BAYRAM YAPARLARDI

Bir kuraklıktır , açlıktır gidiyor .

Herkes elindekini yiyip bitirmiş .

Durum kötü köyde , gerçekten çetin .

Ve canlarma tak edip Nasrreddin’lerin

Sivrihisar ‘ a göçtükleri gün,

Raslantı buya, Kurban Bayramı..

Kurbanlar kesiliyor , tepsiler geçiyor

Kasabalı, elinde avucunda ne varsa ortaya dökmüş,

Son gürlük, yiyip içiyor .

Bu bolluk, aylardır et yüzü görmeyen ,

Açlık sancıları çeken, avurdu çökmüş

Küçük Nasreddin’i çok sevindirmiş:

– Baba, yahu, bu nasıl iş ?

Burası ne bolluk memleketmiş!

Komşular köyde açlıktan kırılırken,

Burada adama zorla yediriyorlar!

Babası: – Ondan değil oğlum, Bayram var!

Hergün böyle olmaz, bugün böyle .

Ama anlamak istemedimi Nasreddin,

İstediğin kadar söyle!

– Çok aptal öyleyse bu Sivrihisar’lılar ,

– Niye oğlum, neden ?

Nedenini anlattım ya bolluğun sana.

Değirmenin suyu kesilir yarın!

– Elbette aptal! Baksana,

Sanki (bolluk) bayramın ikinci adı!

Akılları olsaydı bunların,

Hergün bayram yaparlardı.