Arkadaşlarından biri, küçük Nasreddin’ e,
Bulduğu eski bir çizmeyi
Gösterip sormuş :
– Bu ne?
(İkisi için de
Çizme değil mübarek, sanki sır! )
– Tanıyacağım ama ben bu garip şeyi!
Diyerek eline aldığı kötü çizmeyi
Bir zaman evirip çevirdikten sonra
Nasreddin,
Keramet buyurmuş :
– Arkadaşım! Ayıp ettin!
Bu kazma kılıfıdır!
Üç kör dilenci, cami avlusundaki peykeye
Tek sıra oturmuşlar
Ve: – Allah rızası için,
Başmızm, gözünüzün sadakası olsun! diye diye
Mendil açıp dilenmeye
Durmuşlar .
Onları gören bizim haylaz Nasreddin,
Cebinden çıkartarak mangır kesesini,
(İyice duyacakları şekilde sesini)
Önlerinde bir zaman şakırdatmış .
Sonra da: – Alın şu paraları, aranızda paylaşın! diyerek,
Ama, ( değil teklik, değil çeyrek),
Beş para bile vermeyerek
Tekrar cebine atmış!
İşte bu mangır şakırtısı
Ve Nasreddin ‘in o: – Aranızda paylaşın! lakırtısı
Ortalığı birbirine katmış.
– Sana verdi, bana vermedi, payımı isterim, payımı ver
Birbirine girmiş yani dilenciler.
Üçünde de ne kafa kalmış , ne burun!
Hele siz onları aralaya durun…
Babasının, duyunca kafası atmış,
Girişecek olmuş bir güzel Nasreddin ‘ e :
– Ülen! Ne haltlar karıştırdın yine ?
Nedir elin garip körleriyle zorun?
Camide olsun rahat dur!
Tınmamış ama bizimki, üstelik tafra satmış .
– Baba! Ne olmuş yani?
( Kör döğüşü, kör döğüşü) diyorsun ya, arada bir hani,.
İşte o (kör döğüşü), budur!
Hortu Medresesinde ilk gün, ilk sabah.
Hocası, bakmadan, Nasreddin’in yedi yaşına
(Ve de göz yaşma)
Gelmiş dikilmiş başına:
– Bak, oğlum! Şu sopayı görüyorsun ya!
Hani şu duvarda asılı!
İşte ona falaka derler .
Cennetten çıkmıştır . Mübarek şeydir hasılı!
Ve tembellik ettiğin an,
Tabanlarma iner alimallah!
İlk gün. Hem Medrese (yenilik), Nasreddin için, hem,
Bu cennet-cehennem.
Merak eder:
– Hocam! Bu cennet de nasıl bir yer?
– Güllük gülistanlıktır cennet. Hüma kuşlan öter!
Yala dur
Elvan şekeri dağlarını
Şerbetten ırmaklarına
Çöreğini ban!
Nasreddin:- Ya cehennem? diye doğrulur.
– Tut ki koskoca bir fırın, dev bir ocak,
– Hanl harıl yanan!
( Kitapta yeri var! )
Ve de mümkünü yok, hepsi yanacak,.
Günahı olanlarla cennetten çıkanlar
Doğru cehenneme gider!
Dinlerken, dinlerken bir tuhaf olur,
Tabanları karıncalanır oğlanın, içi ürperir .
Ve iki ders arasında, kaptığı gibi o korkunç şeyi,
(O ipli kalın sopayla, yardakçısı değneği)
Gürül gürül yanan ocağa firlatıverir .
İlk gün. Bunalmış zaten çocuklar . Oyun istiyor canları!
Birkaçı (kalleş demeyelim hadi), birbirini ite kaka,
Yetiştirir hoca’ya olanları,
Burnundan soluyarak hoca, hoca mosmor,
Koşar gelir .
– Ulan hani falaka?
– Şey hocam! Cehennemde!
– Ne demek cehennemde ?
– Cennetten çıkanların yeri cehennem demediniz mi siz?
– Eee!
– O cennetten çıktığını söylediğiniz
Hınzır falakayı cehenneme gönderdim ben de!
Küçük Nasreddin ‘ e derste sorar hocası:
– Güneş mi faydalıdır sence , ay mı ?
Nasreddin hemen: – Ay, der,
Sonra da, (safca veya bilgiçce) devam eder:
– Çünkü Hocam güneş gündüzün doğar .
Ha olmuş, ha olmamış, zaten aydınlık var!
Ama ay! Ay, tut ki bir ışık tası!
( Kah gümüş beyaz, kah altın sarı )
Ağartıp bunca karanlıkları
Ortalığı gündüze çevirmek kolay mı?
Okul yok, mevsim bahar .
Haylaz Nasreddin ‘ le arkadaşları o gün yine
Dalmışlar hırsızlama komşu köyün
Bakımlı, geniş bağdemliğine .
Birden avurdu dolu gözcünün
O boğuk sesi:
– Aman kaçın, kaçın aman, gelen var!
Yani diyeceğim, görünmüş köyün bekçisi
Ve çil yavrusu gibi dağılmışlar .
Ama, davranıp atlayamamış Nasreddin.
(Yolduğu bademler tozlu fesinde)
Kalakalmış badem ağacının tepesinde!
Bağırmaya başlamış, yaklaşan bekçi,
(Bekçi de, bekçi değil adam azmanı):
– Ne arıyorsun ulan orada?
Çabuk ordan, çabuk dedim, çabuk in!
Düşünmüş Nasreddin:
"Ya dayak bekliyor kendisini aşağıda
Ya da
Karakol!" Erir gibi olmuş içi.
Ne yapsa acep n ‘ eylese!
Evet, zor olmasına zor bir durum!
Ama, Nasreddin bu! Bir iki yutkunmuş ve
Sonra rahat, hiçbir şey olmamışcasına:
– Ben bülbülüm, demiş , buraya kondum, ötüyorum!
Şaşırmış önce bekçi, sonra gülerek:
– Vay, sen bülbülsün demek!
O halde vakit de , kuşluk zamanı!
Tez öt de dinleyelim öyleyse!
Tez, dedim sana düdük, tez!
Nasreddin ‘ cik, çaresiz, bülbül taklidi yaparak
Bir zaman öter,
Öter ama, açıkcası,
Kendi ötüşünü kendi de beğenmez! )
Yine de: – Bülbül değil namussuz, bülbülün hası!
Evlere şenlik sesin ulan! Kurbağadan beter!
Ne biçim bülbülsün sen?
Diye çıkışan bekçiye, yapıştırır cevabı hemen:
– Güzel öttüğümü söyleyen kim?
Ağam, ben daha acemiyim!
Eh! Acemi bülbül de bu kadar öter!
Birlik olmuş çocukları köyün:
– Oyun etti namussuz bize yine dün!
Gelin biz de onu
(Nasreddin’i yani, Abdullah Hoca’nın oğlunu)
Ya, bir güzel pataklayalım,
Ya da, ağaca çıkarıp papuçlarını saklayalım!
Ve: – Şu ağaca çıkarsın, çıkamazsın, diyerek,
İşletmişler Nasreddin’i, sözüm ona;
Nasreddin: – Neden çıkamaz mışım, çıkarım ve de çıkmam gerek
Diye diye ayaklarını soymuş . . .
(Şimdi siz:
– Bu Nasreddin de pek toymuş! ,
Yemi hemencecik yedi, yuttu, diyeceksiniz.
Olsun, deyin, deyin ama,
Sonunu da dinleyin! )
Evet, ayaklarını soymuş
Ve papuçlarını koynuna sokarak
Fırlayınca ağaca şaşırmış çocuklar :
– Neden soktun papuçlarını koynuna?
Ağaçta papuca ne gerek var?
Bizimki tepelerinden bakarak:
– Ne bilirsiniz arkadaşlar ,
Hazır yanında bulunsun, belli olmaz, der ,
Bakarsm ağaçtan öteye de yol gider!
Köy okulunda sınav var yine .
Hocası sorar yedi yaşındaki Nasreddin ‘ e :
– Söyle bakalım, eski ayları ne Yaparlar?
Nasreddin ‘ in kara gözleri birden parlar :
– Şey Hocam! Kırpar kırpar yıldız yaparlar!
Bir kuraklıktır , açlıktır gidiyor .
Herkes elindekini yiyip bitirmiş .
Durum kötü köyde , gerçekten çetin .
Ve canlarma tak edip Nasrreddin’lerin
Sivrihisar ‘ a göçtükleri gün,
Raslantı buya, Kurban Bayramı..
Kurbanlar kesiliyor , tepsiler geçiyor
Kasabalı, elinde avucunda ne varsa ortaya dökmüş,
Son gürlük, yiyip içiyor .
Bu bolluk, aylardır et yüzü görmeyen ,
Açlık sancıları çeken, avurdu çökmüş
Küçük Nasreddin’i çok sevindirmiş:
– Baba, yahu, bu nasıl iş ?
Burası ne bolluk memleketmiş!
Komşular köyde açlıktan kırılırken,
Burada adama zorla yediriyorlar!
Babası: – Ondan değil oğlum, Bayram var!
Hergün böyle olmaz, bugün böyle .
Ama anlamak istemedimi Nasreddin,
İstediğin kadar söyle!
– Çok aptal öyleyse bu Sivrihisar’lılar ,
– Niye oğlum, neden ?
Nedenini anlattım ya bolluğun sana.
Değirmenin suyu kesilir yarın!
– Elbette aptal! Baksana,
Sanki (bolluk) bayramın ikinci adı!
Akılları olsaydı bunların,
Hergün bayram yaparlardı.
Bütün arkadaşları Nasreddin ‘i
Kollayıp duruyorlar!
Hepsinin az- çok bir kuyruk acısı var!
Ve işte o gün, hazırlıkları tamam!
– Yahu Nasreddin! Pek keyifli oluyor birlikte hamam.
Akşama gitmeye ne dersin?
– Gitmez miyim sağdıcım!
Giderim tabii!
Ve işte o akşam göbek taşındalar .
Derken içlerinden biri:
-Haydi çocuklar, yumurtlayalım, der ,
ve ekler:
Kim yumurtlayamazsa, hamam parasını o versin.
( Akıllarınca parayı Nasreddin ‘ e verdirecekler! )
Hepsi bir yana çekilerek
Başlar tavuk gibi gıdaklamaya
Ve gizlice getirdikleri yumurtaları
Göbek taşına bırakmaya.
Yani, eşinme, kanat çırpma, şamata ve gürültü.
Nasreddin anlar: Durum kötü!
Herkes yumurtluyor kendisinden başka.
Gelmiş gibi birden aşka,
Göbek taşına firlar ve horoz niyetine,
Uzun uzun eşinir , öter .
Şaşıran çocuklar :
– Hayrola ülen? Ne yapıyorsun, o ne?
Deyince de ,
Yine arada bir öterek:
– Ne mi yapıyorum, der ,
Yahu, kuru kuruya yumurtlamaktan aşmdı ardınız.
Bu kadar tavuğa bir horoz gerek,
Yoksa nasıl yumurtlardınız?
Tatil. Sıcak. Aylak Nasreddin yine
Sivrihisar yollarını arşınlıyor!
Birden, yola düşen bir gölge .
– Ulan! O ne ?
Aman! Bir kaysı dalı!
Ve üzerinde altm sarısı kaysılar .
Ne yapıp yapıp kaysıları koparmalı.
Ama dal yüksekte ve duvar ,
İki Nasreddin boyunda var ,
Atlamak ve de tırmanmak zor!
Bacaksız bu. Doğru eve koşuyor .
Avludaki merdiveni kaptığı gibi….
Ve tam duvara dayayıp tırmandığı sırada,
Çıkageliyor bahçe sahibi:
– Ne yapıyorsun ulan orada?
– Hiç! Şey! diyor Nasreddin, merdiven satıyorum!
– Bahçe duvarından mı satılır, ulan, merdiven?
– Yahu! Mal benim değil mi?
Canım nerede isterse orada
Malımı satarım ben!