Belli olsun eş-dost yanında yerim!
Ovaya bakan iki dağ arasında,
Ankara’nın Altındağ Kazasında
Şiir yazdığımı ilan ederim!
Tellal istemez, maksat yerini buldu
Dostların kulakları çınladı bir bir .
İşbu ilan tutanağı şiir
Sene elli sekiz, baharken yazıldı !.
Belki bir ışık, bir iz ,kalır diyorum.
Bu şiiri olmıyacağım yarına,
Gelecek günlerin karanlıklarına
Bir deniz feneri gibi yolluyorum.
Su içinde balık, buz üstünde kayak,
Yok kiınseye bu hengamede dur-dayak,
Ey, bin yıl sonraki! seni giderayak
Düşündükçe bir tuhaf oluyorum.
Bakıyorsun üçbin bilmem kaç yılında,
Zamane güneşinin aydınlığında,
– Seni elbetteki melek kılığında –
Kaybettiklerimi bir bir buluyorum!
Nuhun gemisinden inerek dünyaya,
Bugüne kadar geldik, yaşadık güya.
Belki top arabasında, belki de, yaya
Geçip gidilecek günü kolluyorum ! .
İster sabah, ister akşam geç Mermerçeşmeden,
İnsanlar görürsün koşan, duran, düşünen.
Kalenin eteğinde, Çınçın Bağında,
Soğukta, yağmurda öğle sıcağında,
Yolda, inşaatta, taş ocağında
O gün için Allah ne verdiyse bölüşen
İnsanlar gelir geçer Mermerçeşmeden.
Bu insanlar memleketten gelirken
– Yola çıkıp Tercan’dan bir sabah erken
Kapsız yorganiyle bir kendini getirmiş,
Küfrü, muhabbeti ve kini getirmiş,
Keremin aşkını, derdini getirmiş,
Elleriyle söven, gözleriyle gülen
Bu insanlar memleketten gelirken.
Şehrin dağdağasında eş-dost belirsiz.
– Asıl bizler garip, bizler biçareyiz -.
Şehirde camlar siyah, kapılar sağır;
Hemşerim! Kardeşim! Taş yerinde ağır!
Bir yüktür şehirde gün, bir çekilmez kahır ;
Şehre bir gün canü gönülden, teklifsiz,
Taşı toprağı altın diye gelirsiniz! .
Hiç motörlü trene bindiniz mi
“Eh işte nihayet yoldayım” diye
“Beşe kalmaz İstanbuldayım” diye
Denizi düşünerek sevindiniz mi?
Üç buutlu bir film takılır cama,
Başlar renkli, panaromik sinema.
“İyi ki geldin” der gibidir adama İstanbul,
Haydarpaşada indinizmi!
Kimi gamsız" kasavetsiz yaşıyor.
Kimi et-kemikten ağlama duvarı!
Sendeki yüz surat mahkeme duvarı!
Bak elalem ses duvarını aşıyor!
Bahçe duvarında gezerdin. Haylazsın!
Çok atladın mektep duvarından kaçak!
Ses duvarını da aş, oldu olacak,
Aş da gazeteler hiikayeni yazsın!
Esenboğ"a hava meydanı ovadır.
Ilgazlara İyi bak dağ görmedinse!
Yol boyunca orman seyri bedavadır!
Olmaz mı uçak Abant Gölüne İnse ?
O karlı yamaç haritada koyudur
– Boyu kimbilir kaç minare boyudur!
Su, Bolu yolundaki kaynak suyudur,
Karpuzu çatlatacak, kadar serinse !
Dünyadaki bütün nehirlere misal
Boz bulanık akan Sakaryayı al,
İzmit Körfezi uzakta hayal -meyal,
Başlıyacak cümbüş Marmara görünse !
Derken bakarsın ki uçak dümen kırmış,
Yer gök yemyeşil, dağlar taşlar çıldırmış!
Düşünürsün, nasıl haritaya sığmış,
Deniz böyle dalgalı, böyle derinse!
Sağımız şehirdir ve Boğaz solumuz
Ne güzel olurdu son yolculuğumuz
– Yanımızda bütün çoluk çocuğumuz –
Sonunda canım İstanbula gelinse !.
Hava güzel, benim en güzel günümdü.
İçin için yanan çırağ halinde
Biz yanyanaydık şoför mahallinde,
Yanımdaki bir tanem, taze gülümdü.
Bu gün gibi aklımda, ne gam ne tasa
Şarkı tutturmuştuk: “… ayrılık olmasa”
Ah ne bileyim ki karşıdan devasa
Bir Ce. Em. Se. Olarak gelen ölümdü!
Sıcak bir garajdır aklımdan geçen.
– Ne çamuru var, ne de gürültüsü.
Ben hem yol, hem insan kahrını çeken
Ben Çınçın belediye otobüsü!
Yıldırım Beyazıt, Et – Balık, Gima,
İhsan Sungu Okulunu takiben
– Kırık dökük bir dolmuşa rakiben
Camiyi de geç ve dön Çinçına.
Şoförürm, biletçim ve ben, üç nüfus,
Aynı saatlerde işte bu yolu
– Tıklım tıklım, ağzıma kadar dolu –
Her Allahın günü teper dururuz.
Biletçimin yakasına taktığı
Çiçekten anlarım ki bahar gelmiş!
Şoförümün gizli gizli baktığı
Aynamdaki kadın sahi güzelmiş !
Şu bohçalı taze hamama gider ,
Emzikli hanım Şan Sinemasına.
Bilemem, o genç kız neden bahseder
Burnuna sokulan nişanlısına.
Talebeler yol boyunca gülüşür..
Bir adam ters giden banka işini,
Memur karısının siparişini
Kirli camlarıma dalar düşünür.
Rahat bir garajdır aklımdan geçen.
Benim işim iş değil ömür törpüsü.
Ben hergün biraz daha yıpranıp göçen
Ben Çınçın belediye otobüsü!
“Kemal Aygün’e”
Şarteli indirince yanıverdi.
Gaflet uykusundan Solfasol Köyü
– Hacı Bayram-ı Veli’nin masal köyü-
Bir gece yarısı uyanıverdi.
Bir mektup getirdi güneşten posta,
Şerbet niyetine okuyun dosta,
Sırtı sıvazlanan yatalak hasta
Yırttı boz kefeni canlanıverdi.
Ey vatanımın ışıksız köyleri,
Ey ağzı dili yok ıssız köyleri,
Deri değiştirdi Solfasol deri,
Derken efendim aydınlanıverdi.
Gözlerim aynalarda, renkte, resimde,
İşçilerin, köylülerin sesinde
– Erzurumu, Yozgatı, Vanı, Boluyu –
Dinliyorum dile gelen Anadoluyu,
Elleri ısıtan, taze demli, koyu
Tavşan kanı çay içilen kahvesinde,
Altındağın Hıdırlık Mahallesinde.
Atıfbeyde rastgele bir akşam vakti.
İşçinin, memurun dağılma saati.
Civcivli anı bu olan mahalleden,
Uğuldayan çarşıdan, kuytu evlerden ,
Gazlı ıslak, eksi bir kokudur gelen.
Memur, köylü, talebe, müvezzi, işçi,
Atıfbeyde rastgele bir akşam vakti.
Bir karınca yuvasının telaşı var ,
Sokulmuş birbirine gecekondular ,
Mezarlık sarı sarı yaprak içinde.
Kerpiç damların zenginliği çocuklar
Alt alta, üst üste, toz toprak içinde.
Gurbet kederinde, bayram sevincinde,
Tain gönlümce Altındağda sonbahar!
Şehrin hoyrat sesini günde duyarsın,
Bir gece amele ateşinde ısın,
Dinle bir gecenin sessiz avazını.
Yüzbinlerin şakaklarında nabzını,
Yanık nefesini yüzünde duyarsın.
Yaratan böyle yazmış ama yazını,
Sen gerçeksin Altındağ, sen büyük, sen varsın!.